آنتی فوم یا ضدکف

آنتیفوم، یک افزدونی شیمیایی است که باعث کاهش و مانع شکل گیری کفی است که در طی یک فرایند شیمیایی مایعات ایجاد شده است. در فرایندهای شیمیایی، کف ها، باعث ایجاد مشکلات جدی بسیاری می شوند. باعث ایجاد مشکلاتی روی سطح پوشاننده می شوند و مانع از این می شوند که از تمامی گنجایش ظرف حامل ماده، استفاده شود.

آنتیفوم ها در مایع کف، غیر قابل حل هست و از ویژگیهای اصلی آن، این است که به آسانی و به سرعت روی سطح کف، گسترش می یابد. این مواد، معمولاً تمایل دارند که به سمت سطح بین آب و هوا حرکت کنند و کف را از بین ببرند که این عمل باعث ترکیدن حبابهای هوا و از بین رفتن سطح کف می شود.

اولین آنتیفوم ها، هدفشان از بین بردن کف ظاهر شده روی سطح بود. نفت سفید، نفت کوره ای و دیگر محصولات نفتی برای از بین بردن کف استفاده می شدند. دیگر نفتهای گیاهی نیز در بعضی مواقع استفاده می شدند. الکلهای چرب، بسیار مؤثر بودند اما جزء آنتیفوم های گران قیمت بودند. آنها برای افزایش بهرهوری به محصولات نفتی اضافه شدند. در سالهای ۱۹۵۰، آزمایشات بر آنتیفوم های مبتنی بر سیلیکون آغاز شد. آنها بر اساس نفت سیلیکون بودند که در آب یا نفت سبک پراکنده می-شدند. نفتهای سیلیکونی به خوبی کار می کردند اما باعث ایجاد اختلالات سطح در بسیاری از کاربردها مانند رنگها و کاغذها می شدند.

در سال ۱۹۶۳، اولین آنتیفوم ها با ذرات آب گریز در نفت سبک، ثبت اختراع شد. در اوایل دههٔ ۱۹۷۰، موم های آبگریز مانند ethylene bis stearamide که در نفت پراکنده می شدند، توسعه یافتند. این نوع از آنتیفوم ها، بسیار موثر بودند اما بحران نفتی ۱۹۷۳ باعث گران شدن آنها و منجر به فشار برای کاهش نفت شد. راه حل، اضافه کردن آب بود، آب اضافه شد و آنتیفوم های مبتنی بر آب ظاهر شد.

توسعه ی آنتیفوم های سیلیکونی، با استفاده از امولسیونهای مختلف و تغییر در روغن های سیلیکونی ادامه یافت. در اوایل ۱۹۹۰، آنتیفوم های ایمولسیون سیلیکون به علت این که باعث کمترین اختلالات در سطح می شد، در صنعت خمیر چوب، با موفقیت مورد استفاده قرار گرفت.

بخش پژوهش های دانش آموزی تبیان، تنظیم: نسرین صادقی